De film Harry Brown laat perfect zien wat er gebeurt als de overheid zich terugtrekt en niet meer bereid of in staat is om op bepaalde plaatsen het wettelijk gezag uit te oefenen. Chaos, willekeur en vooral terreur is wat er van voor in de plaats komt. In een fantasieloze wijk met rijen flats in een Engelse stad is dit al een realiteit. Harry Brown, een gepensioneerde marinier, nu weduwnaar, woont er. Michael Caine speelt zijn personage in deze film niet gewoon goed. Hij is hem. Iedereen zou die film moeten zien. Als wij namelijk doorgaan met het afknijpen van ONS overheidsgeld naar onderwijs, zorg, welzijn en cultuur, dan zien we over een paar jaar in een aantal steden in Nederland precies hetzelfde.
De eerste films waren kermisattracties. De filmers begonnen met het filmen van alledaagse gebeurtenissen. Maar al snel ging men het spannend maken. Een aanstormde trein bijvoorbeeld, wat tot gevolg had dat het publiek wegdook uit angst voor het "gevaar" en daar van genoot. Die films werden vertoond zoals ze opgenomen waren. Als de film in de camera op was, was de film klaar. Het ging per slot van rekening alleen maar om de verbazing of de schrik van de bewegende beelden.
De films die nadat je ze gezien hebt dagenlang door je hoofd blijven spoken, dat zijn de beste. Dat zijn de films die "ergens" over gaan. Youth van de regisseur Paolo Sorrantino (ook van La Grande Bellezza - The Great Beaty) is zo'n film. De film is getiteld "Jeugd", maar de twee hoofdrolspelers zijn mannen aan het eind van hun leven.
Voor de film Een kopje suiker zoek ik: - Een acteur die een wat onhandige en verlegen man kan spelen. Leeftijd rond de 30 jaar. Kan wat ouder zijn. - Een actrice die een vrije, wat uitdagende vrouw wil spelen. Leeftijd ook rond de 30 jaar. Wat ouder of jonger is geen probleem. - Een huis met een huiskamer die redelijk normaal, zonder al te veel buitenissigheden ingericht is met daarbij een slaapkamer.
Het is nog in de beginfase, maar ik ben bezig met het maken van een zeer korte speelfilm (ongeveer 2 à 3 minuten) met de werktitel Een kopje suiker. Het verhaaltje gaat over een man die bij de buurvrouw vraagt of hij een kopje suiker kan lenen. Deze vraag staat bekend als een oude truc om eigenlijk iets anders te willen. Dus ligt het voor de hand dat dit tot misverstanden gaat leiden. Binnenkort komt er meer informatie en ook vragen aan mensen die hier aan mee willen werken.
Niemand heeft het me ooit gevraagd: "Jaap wat is de meest aangrijpende film die je ooit gezien hebt?" Maar als dat wel het geval geweest zou zijn, dan had ik niet lang na hoeven denken. "Johnny got his gun", zou ik dan onmiddellijk antwoorden. Als jonge man (ook toen al gek op film) heb ik in het begin van de jaren '70 deze film gezien. Ik weet ook nog waar: in het filmtheater Het Venster in Rotterdam.
We kunnen het ons al bijna niet meer voorstellen, zeker jonge mensen niet, dat filmbeelden vroeger niet zichtbaar waren door bits en bytes in een computer, maar door lichte en donkere gedeeltes op een rol celluloid met gaatjes aan beide kanten. De techniek van tegenwoordig staat zo ver af van het begin van de filmgeschiedenis, dat het verbazend is dat wij daar nog steeds dezelfde naam "film" aan blijven geven. En toch is dat niet zo verbazend. Ook al lijkt de techniek van opnames maken in niets meer op die van vroeger, de motivatie om naar films te kijken en de beleving die wij daar bij hebben, is nog altijd hetzelfde. Het publiek dat naar een film gaat kijken verwachtte toen, en verwacht nog steeds: verbazing en emotie.
