Roman Polanski, een leeftijdsloos wonderkind

In een winkel met tweedehands boeken heb ik onlangs een mooi boek over één van mijn lievelingsregisseurs gekocht: Roman Polanski. Een man die mij mateloos fascineert. Zijn films zijn voor mij helder stralende sterren in een hemel vol met flets schijnende planeten. Wat heeft die man dat hij zo veel boeiende films in zo veel verschillende genres en stijlen heeft kunnen maken? Om te beginnen natuurlijk heel veel talent. Hij is zonder twijfel een genie. Verder veel vakmanschap. Maar hoe boeiend en verrassend zijn films ook zijn, wat er in zijn leven gebeurd is (hij is inmmiddels 82) slaat alles. Als je zou proberen zijn leven als fictie te verfilmen, zou niemand in de zaal bereid zijn dit als geloofwaardig te aanvaarden. Het aantal absurde gebeurtenissen waar het toeval een bizarre rol in heeft gespeeld is onvoorstelbaar. Maar het is ook een leven geweest met veel wreedheden, tragiek en verlies dat je je nauwelijks kunt geloven dat iemand daar niet als een geestelijk wrak uit komt. Een kort overzicht.

Met de camera aan de wandel

Wie de film Birdman gezien heeft - in 2015 vier Oscars gewonnen, o.a. Beste Film en Beste Regie -, zal zich ongetwijfeld herinneren dat deze film voor een groot deel opgebouwd is uit lange, vloeiende shots, waarbij de camera in één beweging alle bewegingen verplaatsingen van de acteurs volgt. Hierdoor lijkt het wel alsof je als kijker met de acteurs meeloopt en zelf deelneemt aan het verhaal. Ik heb daarvan genoten. 

Film: Kopje Suiker-3: De crew en acteurs

Met de korte film Een kopje suiker kunnen we verder. Alle medewerkers zijn bekend en de locatie is gevonden. Menno Schilstra gaat de rol van de man spelen en Hadewich de Rijk de vrouw. Jeen Plantinga doet het camerawerk. Bert Stege het geluid. En Rudi Boon zal de montage verzorgen. Met deze kanjers van de filmclub Kleare Kimen hopen we een goede start te maken. Ik kijk er in ieder geval naar uit. Binnenkort ga ik repeteren met de acteurs en dan hopen we ze snel mogelijk de opnames te kunnen maken. Blijf ons volgen!

Open clubwedstrijd filmclub Kleare Kimen

In 2016 bestaat de video hobby club Kleare Kimen uit Leeuwarden 65 jaar. Niet oud maar hartstikke jong. In het kader van dit jubileum worden er tal van activiteiten georganiseerd. Eén van die activiteiten is een open videofilmwedstrijd. Iedereen mag gratis meedoen. De films worden getoond tijdens een feestelijke presentatie op vrijdagavond 22 januari 2016 om 20.00 uur in het MFC Camminghaburen. De uiterste inleverdatum is 8 januari 2016.

De eerste prijs is een GoPro, de beste actiecamera. 

Film: Er ist wieder da

Bizar eigenlijk. Na 70 jaar is een poster met een gestileerde haardracht en letters op de plaats waar en smal snorretje moet zitten genoeg om de hele wereld te laten weten dat het hier om een film over Aldolf Hitler gaat. Daarom volstaat ook de titel: Er ist wieder da. Over deze film wil ik twee dingen zeggen. Het eerste gaat over de inhoud. Verbijsterend is het dat deze film aantoont dat we weer in een tijd leven waarin niet alleen plaats is voor steeds meer schreeuwende en niets oplossende populisten, maar zelfs voor de oervader daarvan. Als er nu één periode in de geschiedenis is geweest die heeft aangetoond waar de combinatie van populisme, machtswellust en waanideeën toe geleid heeft, dan is dat toch de periode geweest waarin Adolf Hitler zijn duivelskunsten kon botvieren. Maar daar ga ik verder niet op in, omdat dit een filmblog is. Dat is een onderwerp dat beter in KIERSKEURIG aan de orde kan komen.

Film: Don Jon

De film Don Jon, geregisseerd  door Joseph Gordon-Levitt (tevens de schrijver en de titelrol!), gaat over een jonge man die ondanks het feit dat hij gemakkelijk meisjes kan versieren, verslaafd is aan kijken naar pornofilmpjes. Zelfs als hij denkt het meisje van zijn dromen (de mooie Scarlett Johansson) te hebben gevonden,  komt hij niet van die verslaving af. 
De film krijgt een diepere lading als duidelijk wordt waarom Don Jon zo hardnekkig kiest voor "nep" boven "echt". Op een gegeven moment zegt hij daarover: "In echte seks kan ik mij niet verliezen, maar in porno wel". Pornografie is er dus niet alleen voor mensen die geen / niet voldoende seks kunnen bedrijven, maar ook voor mensen die een schijnwereld kiezen boven de echte wereld. Consumeren boven participeren, als je het zo wilt zeggen.

Film: Harry Brown

De film Harry Brown laat perfect zien wat er gebeurt als de overheid zich terugtrekt en niet meer bereid of in staat is om op bepaalde plaatsen het wettelijk gezag uit te oefenen. Chaos, willekeur en vooral terreur is wat er van voor in de plaats komt. In een fantasieloze wijk met rijen flats in een Engelse stad is dit al een realiteit. Harry Brown, een gepensioneerde marinier, nu weduwnaar, woont er. Michael Caine speelt zijn personage in deze film niet gewoon goed. Hij is hem. 
Iedereen zou die film moeten zien. Als wij namelijk doorgaan met het afknijpen van ONS overheidsgeld naar onderwijs, zorg, welzijn en cultuur, dan zien we over een paar jaar in een aantal steden in Nederland precies hetzelfde.

Montage ontdekt: Come along. Do!

De eerste films waren kermisattracties. De filmers begonnen met het filmen van alledaagse gebeurtenissen. Maar al snel ging men het spannend maken. Een aanstormde trein bijvoorbeeld, wat tot gevolg had dat het publiek wegdook uit angst voor het "gevaar" en daar van genoot.  Die films werden vertoond zoals ze opgenomen waren. Als de film in de camera op was, was de film klaar. Het ging per slot van rekening alleen maar om de verbazing of de schrik van de bewegende beelden. 

Youth, een film die je raakt

De films die nadat je ze gezien hebt dagenlang door je hoofd blijven spoken, dat zijn de beste. Dat zijn de films die "ergens" over gaan. Youth van de regisseur Paolo Sorrantino (ook van La Grande Bellezza - The Great Beaty) is zo'n film.  De film is getiteld "Jeugd", maar de twee hoofdrolspelers zijn mannen  aan het eind van hun leven.

Een kopje suiker - 2

Voor de film Een kopje suiker zoek ik:
- Een acteur die een wat onhandige en verlegen man kan spelen. Leeftijd rond de 30 jaar. Kan wat ouder zijn.

- Een actrice die een vrije, wat uitdagende vrouw wil spelen. Leeftijd ook rond de 30 jaar. Wat ouder of jonger is geen probleem.

- Een huis met een huiskamer die redelijk normaal, zonder al te veel buitenissigheden ingericht is met daarbij een slaapkamer.

Een kopje suiker -1: De introductie

Het is nog in de beginfase, maar ik ben bezig met het maken van een zeer korte speelfilm (ongeveer 2 à 3 minuten)  met de werktitel Een kopje suiker. Het verhaaltje gaat over een man die bij de buurvrouw vraagt of hij een kopje suiker kan lenen. Deze vraag staat bekend als een oude truc om eigenlijk iets anders te willen. Dus ligt het voor de hand dat dit tot misverstanden gaat leiden. Binnenkort komt er meer informatie en ook vragen aan mensen die hier aan mee willen werken.

Johnny got his gun

Niemand heeft het me ooit gevraagd: "Jaap wat is de meest aangrijpende film die je ooit gezien hebt?" Maar als dat wel het geval geweest zou zijn, dan had ik niet lang na hoeven denken. "Johnny got his gun", zou ik dan onmiddellijk antwoorden. Als jonge man (ook toen al gek op film) heb ik in het begin van de jaren '70 deze film gezien. Ik weet ook nog waar:  in het filmtheater Het Venster in Rotterdam.

Film is verbazing en emotie

We kunnen het ons al bijna niet meer voorstellen, zeker jonge mensen niet, dat  filmbeelden vroeger niet zichtbaar waren door bits en bytes in een computer, maar door lichte en donkere gedeeltes op een rol celluloid met gaatjes aan beide kanten. De techniek van tegenwoordig staat zo ver af van het begin van de filmgeschiedenis, dat het verbazend is dat wij daar nog steeds dezelfde naam "film" aan blijven geven. En toch is dat niet zo verbazend. Ook al lijkt de techniek van opnames maken in niets meer op die van vroeger, de motivatie om naar films te kijken en de beleving die wij daar bij hebben, is nog altijd hetzelfde. Het publiek dat naar een film gaat kijken verwachtte toen, en verwacht nog steeds: verbazing en emotie. 

Film met Jaap: een nieuwe blog

Al heel jong ben ik gegrepen door de magie van de film. Voor een dubbeltje zaten mijn vriendjes en ik op zaterdagmiddagen in een gymzaal op lage banken te wachten op een uurtje dikke pret om de rare loop van Charlie Chaplin, de hilarische Dikke en de Dunne, de altijd falende Keystone Cops, de schele Ben Turpin en de onverstoorbare Buster Keaton. Film heeft mij nooit meer losgelaten en ik de film niet. Dus wordt het tijd om er ook maar een blog over te starten.