"Chest forward, bluff it out"

In de film The Man who would be King (1975) van John Huston zat een volgens mij heel erg leuke "running gag". Even ter verduidelijking, een "running gag" is een grap die in de loop van een film een aantal keren terugkomt en daardoor - als de grap goed is en/of goed gebruikt wordt - steeds leuker wordt. Ergens in de eind jaren 70 heb ik deze film gezien. Al die jaren heb ik vooral juist de "running gag" die er in zat onthouden. Maar toen ik The Man . . . onlangs nog eens bekeek - eigenlijk speciaal  voor deze grap - zat die er helemaal niet meer in . . .

The Man who would be King is een avonturenfilm naar het boek van de schrijver Rudyard Kipling (ook van Jungle Book) over twee wat schlemielige Engelse ex-soldaten, fantastisch gespeeld door Sean Connery en Michael Caine.
Het verhaal speelt in het 19de eeuwse India. De beide mannen zijn ondanks hun vlotte babbel gedoemd te mislukken. En telkens als ze weer een keer in grote problemen raken, hebben ze daar een standaardantwoord op. Ze rechten de rug, gaan in militaire pas voorwaarts en zeggen tegen elkaar: "Chest forward, bluff it out". 

Naarmate de film vordert en de problemen en de gevaren die hen omringen groter worden, werkt deze grap sterker. Je zou het zelfs geen grap maar meer een levensmotto kunnen noemen. Hoe groot de moeilijkheden ook zijn: je geeft niet op, je loopt er niet voor weg en je blijft optimistisch.

In de film zit deze "running gag" helaas niet meer, maar in mijn hoofd gelukkig nog wel. Dus onthoudt, wat er ook gebeurt: "Chest forward, bluff it out".