woensdag 10 augustus 2016

Film: In the mood for love

Een belangrijk credo in film is "show, don't tell". Film is een visueel medium. Altijd moet je zoeken naar beelden in plaats van woorden die duidelijk moeten maken wat je de kijkers wilt laten weten of voelen. Een stap verder is dat je het zelfs niet laat zien, maar alleen de suggestie wekt. De in Hong Kong geboren  regisseur Kar-Wai Wong (1956) is hier in zijn film In the mood for love (2000) een absolute meester in. 

In deze even fascinerende als prachtige film worden een man en een vrouw tegen hun wil verliefd op elkaar. Beiden komen bijna tegelijk te wonen in een groot huis met veel medebewoners waar privacy een totaal onbekend begrip is. Ze zijn allebei getrouwd, maar ontdekken snel dat hun beide echtgenoten een geheime relatie met elkaar hebben. In hun omgeving blijkt dat het hebben van buitenechtelijke verhoudingen, maar dan niet openlijk, als min of meer normaal gezien wordt. 

Beiden vinden dit verwerpelijk en willen zich hier niet toe verlagen. Maar ze besluiten wel om te doen alsof zij samen een geheime relatie hebben, maar dan zonder seksualiteit. Een soort van stille wraak op hun overspelige echtgenoten.
Maar het overmijdelijke gebeurt: ze worden smoorverliefd op elkaar. Echt uitgesproken wordt dat niet. Maar kijkend naar de film zie je het. Je voelt het. Er is ook geen enkele handeling die neigt naar seksualiteit, maar het knispert van de erotiek als ze elkaar tegenkomen in de doolhof van smalle gangen en steile trappen. En als ze door de lege straten dwalen voel je de eenzaamheid en de doem van een onmogelijke liefde. Ja, dit is niet alleen "show, don't tell", maar "make them feel". Het lijkt zo makkelijk, maar probeer het maar eens . . .





Geen opmerkingen:

Een reactie posten