film SHADOWLANDS (1993)

Hoe vaak komt het voor dat je om een film moet huilen? Het gebeurt mij maar weinig. Waar ligt dat aan, kun je je afvragen. Moet ik gewoon niet snel ergens om huilen, of zijn er maar weinig films die mij zodanig ontroeren dat de tranen over mijn wangen gaan lopen? Nou zijn er ook weinig films waar ik echt hard om moet lachen (vroeger als kind wel trouwens, om alle oude komieken). En ook vind ik een film niet snel zo spannend dat ik denk: nou moet het niet veel gekker worden.
Maar als een film er in slaagt mij echt te ontroeren (vrolijk, bang of verdrietig maken) dan vind ik dat wel altijd een echte topfilm.


Zo'n topfilm die er in slaagt mij echt de tranen over de wangen te laten lopen, zelfs toen ik er voor een tweede keer naar keek , is de film SHADOWLANDS (1993) van Richard Attenborough.Als ik hier in het kort het verhaal zou vertellen - wat ik niet ga doen - zou je vast denken: wat een sentimentele smartlap. En zou je een draak van een film verwachten. Het tegendeel is waar. En daar is een aantal redenen voor. 
De opbouw van het verhaal is zo slim dat je pas ver in het verhaal door gaat krijgen dat het "niet de goede kant" op gaat. En dat wordt heel subtiel gedaan. De beelden zijn prachtig, Engeland op zijn mooist. Maar wat er echt uit springt en misschien wel het meest bepalend is, is het werkelijk fantastische acteerwerk van alle acteurs. Met als uitschieters Anthony Hopkins en een werkelijk fenomenale Debra Winger.