Youth, een film die je raakt

De films die nadat je ze gezien hebt dagenlang door je hoofd blijven spoken, dat zijn de beste. Dat zijn de films die "ergens" over gaan. Youth van de regisseur Paolo Sorrantino (ook van La Grande Bellezza - The Great Beaty) is zo'n film.  De film is getiteld "Jeugd", maar de twee hoofdrolspelers zijn mannen  aan het eind van hun leven.

De Engelse componist en dirigent Fred (Michael Caine) heeft zijn "jeugd" definitief afgesloten. Hij heeft zichzelf gepensioneerd verklaard. Zijn leven bestaat uit het beleven van zijn herinneringen (prachtige scenes in een Alpenwei met koeien), om zich heen kijken in een voor hem beschutte en overzichtelijke omgeving (een soort welzijnsinstelling in de Alpen) en vooral mensen die

toekomstplannen met hem hebben van zich afhouden. De Amerikaanse regisseur Mick (Harvey Keitel) staat heel anders in het leven. Met man en macht probeert hij nog één keer een hem waardige, alles overtreffende film te maken. Maar aan het eind van de film staan de beide mannen (oude vrienden) dichter bij elkaar dan wij (of moet ik zeggen "ik"?) aan het begin dachten.

Dit mooie gegeven, met twee absolute topacteurs, heeft een wonderschone film opgeleverd die je van begin tot eind vol verbazing, bewondering en vooral ontroering uitkijkt. Om dan dagen lang nog na te denken over wendingen in het verhaal, uitspraken, beelden, gedachten en wat niet al. En de slotsom (in ieder geval voorlopig voor mij) is dan: ja, zo is het leven en ... dus ook film.