Film: Don Jon

De film Don Jon, geregisseerd  door Joseph Gordon-Levitt (tevens de schrijver en de titelrol!), gaat over een jonge man die ondanks het feit dat hij gemakkelijk meisjes kan versieren, verslaafd is aan kijken naar pornofilmpjes. Zelfs als hij denkt het meisje van zijn dromen (de mooie Scarlett Johansson) te hebben gevonden,  komt hij niet van die verslaving af. 
De film krijgt een diepere lading als duidelijk wordt waarom Don Jon zo hardnekkig kiest voor "nep" boven "echt". Op een gegeven moment zegt hij daarover: "In echte seks kan ik mij niet verliezen, maar in porno wel". Pornografie is er dus niet alleen voor mensen die geen / niet voldoende seks kunnen bedrijven, maar ook voor mensen die een schijnwereld kiezen boven de echte wereld. Consumeren boven participeren, als je het zo wilt zeggen.

Zou dit ook gelden voor andere terreinen behalve de seksualiteit? Wij leven in een wereld van schier eindeloos "consumeren" en heel weinig "creëren". Is hier ook sprake van een soort porno-seksverhouding? Zou het consumeergedrag van veel mensen (veel kopen, televisie kijken, computerspelletjes doen, eten, drinken, enz.) ook een soort vlucht zijn in passiviteit? Omdat actief zelf dingen maken, bedenken, doen, uitvoeren, plannen, organiseren - creatief zijn dus - niet lukt of niet bevredigend is? Kunnen mensen zich alleen "verliezen" in passieve consumptie en niet meer in actieve creatie? Nep voor echt dus. Ik weet het niet, maar deze gedachte is interessant genoeg om me al een paar dagen bezig te houden.

Hoe het verder met Don Jon afloopt, laat ik verder in het midden. Bekijk de film zelf. Die is de moeite waard, vind ik. Al was het alleen maar om te zien hoe Scarlett Johansson perfect het mooie, verleidelijk meisje met een duidelijk eigen agenda speelt. En om Julianne Moore, die er met haar aanwezigheid voor zorgt dat elke film de moeite waard maakt om naar te kijken.