Bizar eigenlijk. Na 70 jaar is een poster met een gestileerde haardracht en letters op de plaats waar en smal snorretje moet zitten genoeg om de hele wereld te laten weten dat het hier om een film over Aldolf Hitler gaat. Daarom volstaat ook de titel: Er ist wieder da. Over deze film wil ik twee dingen zeggen. Het eerste gaat over de inhoud. Verbijsterend is het dat deze film aantoont dat we weer in een tijd leven waarin niet alleen plaats is voor steeds meer schreeuwende en niets oplossende populisten, maar zelfs voor de oervader daarvan. Als er nu één periode in de geschiedenis is geweest die heeft aangetoond waar de combinatie van populisme, machtswellust en waanideeën toe geleid heeft, dan is dat toch de periode geweest waarin Adolf Hitler zijn duivelskunsten kon botvieren. Maar daar ga ik verder niet op in, omdat dit een filmblog is. Dat is een onderwerp dat beter in KIERSKEURIG aan de orde kan komen.
Wat wel in deze blog thuishoort zijn een paar woorden over de vorm van deze film. Het is een speelfilm (een bedacht verhaal met acteurs die rollen spelen) met elementen van een documentaire er in gemonteerd. Mits goed gedaan en functioneel is dat een heel mooie combinatie. In Er ist wieder da vertoont Hitler (fantastisch gespeeld door Oliver Masucci) zich op straat en wordt daarbij openlijk gefilmd. De reacties van de mensen op de bijna levensechte verschijning van de Führer in het straatbeeld zijn in de film verwerkt. Het zijn juist deze beelden die de film echt angstaanjagend maken. Hier krijgt het fenomeen "speelfilm" een dubbele bodem. Je kunt al kijkend niet wegdromen met het idee: dit is wel erg maar niet echt, het is bedacht. Nee, je ziet dat het echt is wat er gebeurt. Je moet het wel geloven, of je nu wilt of niet. En dan raken vorm en inhoud elkaar toch weer: een speelfilm die veel te echt is, maar dat ligt niet aan de film.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten