Wie de film Birdman gezien heeft - in 2015 vier Oscars gewonnen, o.a. Beste Film en Beste Regie -, zal zich ongetwijfeld herinneren dat deze film voor een groot deel opgebouwd is uit lange, vloeiende shots, waarbij de camera in één beweging alle bewegingen verplaatsingen van de acteurs volgt. Hierdoor lijkt het wel alsof je als kijker met de acteurs meeloopt en zelf deelneemt aan het verhaal. Ik heb daarvan genoten.
Het maken van een "long take", een shot zonder onderbrekingen (dus geen korte aan elkaar gemonteerde opnames), is heel moeilijk. Vooral als in de camera over een grotere afstand bewogen moet worden. Nog moeilijker wordt het als de camera niet één maar meerdere (en soms zelfs veel) mensen moet volgen. Iedereen moet maar precies op tijd, in het goede tempo en op de afgesproken manier doen wat in het script staat. Bij de film Birdman was het nog extra moeilijk, omdat het verhaal zich afspeelt in een theater. De acteurs bewegen zich (vaak opgewonden pratend en gebarend) door allerlei ruimtes. De cameraman die deze scenes opneemt is dan aan een zg. steadycam verbonden. Een steadycam is een apparaat dat doet wat onze ogen - of beter onze hersenen - ook doen: schokkende en schuddende bewegingen dempen, zodat ze er vloeiend en soepel uitzien. Waarom al die moeite? Het antwoord is simpel: omdat het film is. En je weet bij film draait alles om gevoel en beleving. Die moeten zo sterk mogelijk overgebracht worden. En met een steadycam lukt dat, maar dan moet natuurlijk ook de film goed zijn. En dat is Birdman zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten